சாபங்களையகற்றிய குழிகளின் மீதிருந்து
காற்றிலே கரைகிறது சூனியம்!
அவர்களும் விதைத்தனர்
இவர்களும் விதைத்தனர்:
எந்தப் பாதமொன்றோ தம் மீது படும் வரை
உருமலை உள்ளடக்கிக்
காலங்கள்தொறுமவை காத்துக்கிடந்தன!
தத்தித் தவழும் பாலகனோ...
ஏழைத் தாயொருத்தியோ...
இனிய இளைஞnihருவனோ...
மதகுருவோ...
மேய்ச்சலுக்குச் சென்ற மந்தையொன்றோ...
அல்லது
குறிவைத்த அவர்களிலும் இவர்களிலும் எவரோ?
அறுவடை காண மறந்த வன்னிப் பெரு நிலத்தில்
நச்சுக் கிழங்குகளை நாளெல்லாம் தோண்டலாம்:
நீண்ட கோடைகளிலும் மரிப்பதில்லை
மாரி காலம் கடந்து போன பின்னும் முளைப்பதில்லை:
ஏவி விடப் பட்ட பூதங்களைத் தமக்குள் பிடித்து
பாதையோரங்களிலும் பொட்டல் வெளிகளிலும் காத்திருந்தன!
நெஞ்சிலுள்ள செஞ்சிலுவை அவனைக் காத்திட
தன் கரம் சுமந்த கோலுடன்
அங்குலமங்குலமாக
வன்னிப் பெரு நிலம் தடவி நச்சுக் கிழங்குகள் தோண்டுகிறான்!
எங்கிருந்தோ வந்த தேவ தூதனாய்
எம்மொழியும் அறியான்...எமதினமும் அறியான்...
அவனொருவன் சாபங்களைத் தோண்டியகற்றிய குழிகளில்
நாமினி எதை நடப் போகிறோம்?
2 comments:
இந்த கவிதைக்கு பயன்பெடுத்திய படம் மிக அறுமை.
கவிதையில் கொஞ்சம் கூட தெளிவு தேவைப்படுகிறது இந்த பாமரனுக்கு புரிய.
என் சுரேஷ்
இது கண்ணி வெடிகள் தொடர்பாக எழுதப்பட்ட கவிதை.சமாதான நாட்களில் வெளிநாட்டிலிருந்து வந்து அவற்றை அகற்றினர்.
நச்சுக் கிழங்குகளாக மண்ணில் கிடக்கும் சாபங்கள் அவை.யுத்தத்தில் ஈடுபடும் இரு தரப்பினரும் கண்ணிகளைப் புதைக்கின்றனர். அவை பூமிக்குள் கிடந்து பின்னர் அப்பாவிகளைப் பதம் பார்க்கின்றன.
Post a Comment